O-G

O aire que che levou

meu irmán para Marín,

o aire que che levou

púdome levar a min. Ms.1

O amor da costureira

era papel e mollouse,

agora costureiriña

o teu amor acabouse. Ms.1[1]

O cantar do arrieiro

é un cantar moi baixiño,

cántano en Ribadavia

e resoa no Carballiño. Ms.1[2]  

O caravel cando nace

chámanlle caraveliño,

as fillas do Sr. Cura

chámanlle a seu pai padriño. Ms.1

O cariño que che teño

e máis o que chei [che hei] de ter

cabe na casca dun ovo

inda no a [non a] ha de encher. Ms.1

O corazón dunha pulga

quen o soubera guisar,

tiña xantar e merenda

e cea para cear. Ms.1

O crego chamoume Rosa,

eu chameille sorralleiro,

dixo que me ha de enterrar

ao pé do seu limoeiro. BS

O crego chamoume Rosa

e eu também lle respondín;

— Destas rosas, señor cura,

non llas hai no seu xardín. BS

O cura chamoume Rosa,

eu tamén lle respondín:

a)— Unha rosa como esa

non a ten o seu xardín. Ms.1

b)— Desta rosa señor cura

non as ten no seu xardín. Ms.2

O cura da Escravitú*

non é cura nin señor,

que confesou a criada

debaixo dun cobertor. BS

O Cura de Taragoña

ten unha ducia de amas,

tres Marías, tres Antonias,

tres Pepas, tres Xulianas. C 1

O gaiteiro de Soutelo

foi tocar a Redondela,

perdeu a gaita no monte

agora chora por ela. Ms.1

O gaiteiro toca a gaita,

a muller o violín,

os fillos as castañetas,

na miña vida tal vin[3]! BT

Olliños de mirar doce,

olliños de mirar forte:

olliños que me dan vida,

olliños que me dan morte. BS

Olvidásteme por pobre,

eu por rico che deixei,

mais vale pobre honrado

que un rico de mala lei. Ms.1[4]

O mar enche para arriba

e devala para baixo,

así fai quen ten amores

a) desa vila de Rianxo. Ms.1

b) nesta vila de Rianxo. C

O meu amor é celoso

non quer que fale a ninguén,

hai que cara de cochino

que reprendida me ten. Ms.1

O meu amor non me fala,

sei que o ten de grandeza;

como é un rapaz novo,

dálle o aire na cabeza. BS

O meu home vai na feira,

vai na feira das culleres,

si mo viras por alá

tíramo de antre as mulleres. BS

O pasar o regueiriño

díxenche que si, que si;

o regueiriño pasado

catro cornos para ti. BOUZA BREY 1

O paxaro da María

anda nas miñas cireixas:

— Come, paxariño, come

veremos as que me deixas. BOUZA BREY 1[5]

O paxaro de María

foime ás uvas o bacelo;

todos os paxaros ten pruma

o de María ten pelo. BOUZA BREY 1

O prixel é miudiño

foi medido na balanza,

cantas mulleres se perden

pola moita confianza. Ms.1

Orapún catapún, Maruxiña,

orapún catapún e máis ben,

nin o pai nin a mai nin a filla

nin cantas Maruxas ten. BT

O río cando vai cheo

leva carballos e follas,

tambén podía levar

as língoas murmuradoras. BS

Os de Noia son borrachos,

os de Muros aloqueiros[6],

os de Fisterra son mouros,

e os do Son son bucheiros[7]. CPG

O vento que che levou,

meu irmán, para Marín,

o vento que che levou

púdome levar a min.

---

[1] Também em CH

[2] Em BS: O cantar do arrieiro/ é un cantar moi baixiño,/ si se canta en Ribadavia/ resoa no Carballiño./

[3] Em nota a roda pé, os compiladores aclaram: «Del archivo del coro Cántigas da Terra, de La Coruña, donde figura como Pandeirada de Muxía. El fa sostenido que aparece tres veces en el estribillo es natural en una versión, por lo demás idéntica a ésta, que nos cantó Alfonso R. Castelao.»

[4] Em BOUZA BREY 1: Olvidácheme por probe,/eu por rico che deixei;/vale máis probe honrado/que un rico de mala lei.

[5] Em BB 1: O paxaro de María/anda nas miñascereixas,/come, paxariño, come…/¡Veremos cantasme deixas/.

[6] Aloqueiro: Adj. Lugar pantanoso em que se detêm as águas. www.estraviz.org

[7] Bucheiro: s. m.  Aquele que tem por hábito comer qualquer cousa com o pretexto de beber. www.estraviz.org